Searched for method

Audio-lingual Method in Language Teaching

Education
Reading Time: 2 minutes

With the World War II, armies needed to become orally proficient in the languages of their allies and enemies as much as possible. This teaching technique was initially called the Army Method, and audio-lingual method was the first to be based on linguistic theory and behavioural psychology.

The audio-lingual method consists of teaching a new language through reading a dialogue or text and carrying out drills associated with it. According to audio lingual method, learning a language consists of getting to know its grammar and practicing its rules through many types of drills until habits in the new language are formed and speech becomes spontaneous. Through listening, imitating and performing controlled tasks, students acquire a new form of verbal behavior.

The essentials are: a) language learning is a process of habit formation, and good habits are formed by giving correct responses b) since language is basically oral, spoken form is presented before written form c) translation or use of the native tongue is discouraged d) students infer the rules of the language through practice, so the approach to the teaching of grammar is essentially inductive (like direct method).

Modern Usage

The Audio-lingual Method is still in use today, though normally as a part of individual lessons rather than as the foundation of the course. These types of lessons can be popular as they are relatively simple, from the teacher’s point of view, and the learner always knows what to expect.

Some of the most famous supporters of this method were Giorgio Shenker, who promoted guided self learning with the Shenker method in Italy, and Robin Callan, who created the Callan method.

The Strength and The Weakness of Audio Lingual Method

The strengths of Audio Lingual Method:

  • All the students are actives in the class.
  • The circumstance class are more interesting and life.
  • The speaking and listening skill are more drilled, so the pronunciation skill and listening skill are more controlled.

The weaknesses of Audio Lingual Method:

  • For the smart students this method is bored, because the procedure of the ALM method is majority repeat the sentence.
  • Sometimes the students are confused because the teacher explain the material in simple way not in detail way.
  • The grammar skill is not more drilled.

When – 1950 to 1970, some sporadic or selective use today
Focus – Sentence and sound patterns
Characteristics – Listening and speaking drills and pattern practice only in English
Supporters – B.F. Skinner, Leonard Bloomfield, Robin Callan

Direct Method in Language Teaching

Education

Reading Time: < 1 minute

Direct Method in language teaching is known as a Natural Method from beginning 20th century. It is a non-scientific method but it is a movement toward to a scientific method as response to Grammar Translation Method. GOUIN built this method through child’s language learning. There are conversations for practicing language. Grammar is taught inductively.

Lessons are topic-based, there are cultural, geographic texts and so on. Vocabulary is taught through demonstrations, these are important for making explanation. Evaluation is not written exam, but it is based on speaking activity.

Drawbacks of direct method:

  • Demonstration can consume a lot of time,

  • No textbook,

  •  Teacher’s spoken competence can be a problem if it is not improved,

  • Classroom nature,

  • Lacked of Applied Linguistic and psychology of learning.

It was quite successful in private schools, but wasn’t quite successful in public schools because of classroom nature and similarities between native lang. Also, target language is overemphasized.

Example

The teacher explains new vocabulary using realia, visual aids or demonstrations.

Aspects of the that method are still evident in many ELT classrooms, such as the emphasis on listening and speaking, the use of the target language for all class instructions, and the use of visuals and realia to illustrate meaning.

A useful article for Direct Method in Education

Grammar Translation Method

Education
Reading Time: < 1 minute

One of the most used and conventional method: Grammar Translation Method

Grammar Translation Method is a non-scientific method that appeared at the half of the 19th century with no practical theory. Leading experts of this method are Seidentücker, Plötz, Ollendorf and Meidinger.

In the method, the central focus is on grammatical system rather than communication. Also, it was used to teach the languages of Latin, Greek and was particularly vogue during the 16th century. As a result of politic changes, Latin was said to develop intellectual abilities and it lost it’s central importance both in spoken and written language.

Typical features of a GTM lesson:

  • mother tongue
  • teacher-centred
  • vocabulary taught through wordlists and translation
  • reading of literary passages even at low levels, with reading comprehension questions
  • practice based on translation of texts to and from MT
  • elaborate presentation of grammar rules
  • memorization of grammar rules and vocabulary
  • vocabulary exercises include antonyms and synonyms, definitions etc based on words in reading text
  • composition exercises based on topics from reading texts

Why Grammar Translation Method was rejected?

  • Increased opportunities for communication among the Europeans created a radical demand for speaking.
  • This created the need of market for conversation books and phrase books for private studies.
  • Also, language specialists turned their attention to the different way where language were taught in secondary schools, so increasingly public education system was seen to be falling.

An example lesson plan for GTM

A Brief History of CLIL

Education
Reading Time: 3 minutes

Content and Language Integrated Learning (CLIL) is an approach or method which integrates the teaching of content from the curriculum with the teaching of a non-native language. For Puffer (2007), it refers to an educational setting where language other than the student’s mother tongue is used as a medium of instruction. It also covers a wide range of educational practices and settings whose common denominator is that a non-L1 is used in classes other than those labelled as ‘language classes’ (Snow et al., 1997). Although the term of CLIL was adopted recently in 1994, some authors even return to the history of the Akkadians around 5,000 years ago (Hanesová, 2015). To better understand today’s CLIL methodology, it is necessary to look at history for its roots and evolvement.

The History of CLIL

The acronym of CLIL was first used in 1994 at the University of Jyväskylä in Finland by David Marsh (Coyle et al., 2010), yet the concept was already being used. Approximately 5000 years ago, the defeat of Sumerians led Akkadians to learn the local Sumerian language for instruction. In the following times, history hosted multilingual societies living in the same territories. For those groups of people living in the same area and more developed regions, bilingualism or plurilingualism turned to be an advantage. People who want to learn a foreign language have to go to the country that the target language spoken or hire a teacher.

Using a foreign language for teaching content was popular as early as in Ancient Rome, where children were educated in Greek, which opened new possibilities for them (Coyle, Hood, Marsh, 2007). So, the tradition of bilingual education has a long history in countries with more than one official language, e.g. in Luxembourg taught German and French. Also, the importance of learning foreign languages in their real contexts and enriching the meaning with the content was highlighted by two pedagogues J. A. Comenius (1592–1670) and Matthias Bel (1684–1749).

In the mid-1960s, one of the first usages for L2 instruction in the French language took place in Canada and it was applied for a kindergarten by a group of people living in Quebec. The programme immersing students in a foreign language was derived and implemented in other schools. In successive decades, the phrase ‘immersion’ teaching was used to refer to bilingual education. Some teachers in the USA and England applied the integration of content and language in CBI and Bilingual Education Programmes.

That spread jumped into European language policy, and in 1978, European Commission (EC) focused on “encouraging teaching in schools through the medium of more than one language” (Marsh, 2002, p. 51).  In 1983, European Parliament deployed EC to develop the programme for better foreign language teaching. The more schools started to teach some subjects in foreign languages, the more content was used in the means of foreign language teaching. CLIL suited EU multilingualism in terms of educational and political driver and the term CLIL was coined in 1994. 

2005 was the year that Marsh attempted for CLIL as “a general ‘umbrella’ term to refer to diverse methodologies which lead to dual focussed education where attention is given to both topic and language of instruction” (Kovács, 2014, p. 48-49). In consecutive year’s Eurydice Report, there were 30 European countries experiencing CLIL while the year of 2016 numbers were 38.

Coyle and associates (2010) rightly describe that CLIL is not merely a convenient response to the challenges posed by rapid globalization; rather, it is a solution that is timely, which is in harmony with broader social perspectives, and which has proved effective. With the Industrial Age, the power of global change accelerated the timing of that solution by the emerging technologies. The innovation of EURAB, 2007’s ‘Knowledge Triangle’ started to bring full-frame technology into the classrooms. Information and Communications Technologies on CLIL (ICT) differentiated the environment of bilingual education both from learner and teacher perspectives.

Zagreb Kırık Kalpler Müzesi: Aşktan Geriye Kalanlar

Art Travel
Reading Time: 5 minutes

Bir şey itiraf edelim, ömür boyu hepimizin en az bir kez kalbi kırılmıştır. Belki de kıran bizdik. Kim bilir? Ama bazen terkedilmiş tarafızdır. Şimdi bu kırık kalpleri hatırlayalım, ister kendimizin olsun ister başkasının. Tüm bu kırık kalpleri koyabileceğiniz ve başkalarının gelip görebileceği bir müze hayal edin. Zagreb Kırık Kalpler Müzesi ‘inde bunu görmek mümkün.

Zagreb’in Kırık Kalpler Müzesi, dünyanın en tuhaf koleksiyonlarından birini barındırıyor. Hırvatistan’ın başkentinde merkeze yakın bir yerde bulunan Kırık Kalpler Müzesi ayrılık, keder veya diğer acılara adanmıştır. Dünyanın her yerinden insanların bağışladığı duygusal değere sahip günlük nesneler, sahibinin öyküsü ve geçmiş ilişkisinin önemiyle beraber sergilenir. Bunlar, bazıları komik ve sevgi dolu, ancak çoğu melankolik, ilişkinin doğası ve nasıl sona erdiği hakkında bir fikir veren aşk ve ayrılık hikayeleri.

Dražen Grubišić ve Olinka Vištica, fırtınalı bir ayrılık veya yıkıcı bir kayıptan sonra geride kalan nesneleri 13 yıldır topluyorlar. Ancak gazeteci Aleks Eror’ın da dediği gibi, kalp kırıklığına adanmış en büyük sergi beklenmedik bir haz getiriyor. Yani aşırı duygular burada da öne çıkıyor. Schopenhauer’ın Aşkın Metafiziği’nde dediği gibi “İnsan, tutkulu bir aşk ile sevdiği kimseye aynı zamanda nefretin en koyusunu da duyabilir.” Bunu esasında sanatta bolca görebiliyoruz. Mesela, Emre Ezelli‘nin Dichotomy sergisinin hazırlığı sırasında ‘it likes you, you like it…‘ eserindeki ayrıntıları sormuştum. Koltuğun nasıl kişisel bir ilişkisinin hikayesinden geldiğini anlatmıştı.

Kırık Kalpler Müzesi’nin Hikayesi

Müze, eski bir çift olan sanatçı Dražen Grubišić ve film yapımcısı Olinka Vištica’nın ayrılıklarından kısa bir süre sonra kavramsallaşır. Grubišić, “oldukça medeni ve normal olduklarını, bu yüzden ayrılığın da çok pürüzsüz ve medeni olduğunu” söylüyor. Ancak genellikle uzun ilişkilerin sonunda olduğu gibi çift, dört yıllık ilişkilerinde biriktirdikleri ortak eşyalarını bölme sürecinden geçmek zorunda kaldı.

Bu görüşmeler, küçük, kurmalı bir tavşan oyuncağa denk gelene kadar sakin bir şekilde gider. Grubišić, Vištica’nın eve geleceğini duyduğu zaman onu sarar ve evinin koridoruna koyduğunu söyler, bu yürüyerek onu bir evcil hayvan gibi selamlar. Biri seyahat ettiğinde ve diğeri evde kaldığında, seyahat eden oyuncağı yanlarında götürür ve onunla fotoğraf çekinirdi. Bir tarafın eksikliğinde oyuncak, dublör olarak kullanırlardı.

Grubišić, “Bütün bu anılar yoğunlaştı ve bu küçük oyuncağa bağlandı” diye bahsediyor. “Daha sonra bu kadar banal olan ve parasal bir değeri olmayan bir şeyin sizin için bu kadar güçlü duygulara neden olabilmesinin nasıl şaşırtıcı olduğu hakkında konuşmaya başladık. Ama bu sadece iki kişiyi ilgilendiriyordu, başka hiç kimseyi etkilemiyor. ”

Grubišić ve Vištica, daha sonra insanların bir ayrılığın ardından bu duygusal nesneleri gönderebilecekleri ve sergileyebilecekleri bir alan olsaydı ne kadar ilginç olacağını farkettiler. Fikir o kadar doğal ve basit görünüyordu ki böyle bir projenin zaten var olduğunu düşündüler. Ancak çift daha sonra Google’da aradıklarında, ortaya çıkan tek şey eski sevgiliden kurtulmak için önerilerdi.

Özellikle kadın dergilerinde buldukları tüm makaleler, imha ile ilgiliydi. Yani, eşyaları ateşe vermek gibi şeyler. Grubišić bunun üzerine şöyle yorumluyor: “Bununla gerçekten bağlantı kuramıyordum, çünkü biriyle yıllar geçiriyorsanız mazoşist olmadığınız sürece çoğunun iyi şeyler olması gerekir. Öyleyse neden masalınız gerçekleşmediği için tüm bu anıları yok etmek isteyesiniz ki?”

İlk başta, bu fikirden bir sonuç çıkmadı. Ancak 2006’da Grubišić ve Vištica, 41. Zagreb Görsel Sanatlar Salonu‘ndan yapılan sunum çağrısına yanıt vererek, bitmiş ilişkilerin duygusal nesneleri ile dolu bir sanat sergi önerisini verdiler. Organizatörler bu fikre ilgi duydular ve çifte bunu gerçekleştirmesi için 14 gün verildi. Bu sürede, nesneler için arkadaşlarını ve tanıdıklarını aradılar.

Grubišić gösteri bittikten sonra projenin sona ereceğini düşünür. Ancak dört yılda Split, Ljubljana, Berlin, Singapur, Tokyo, İstanbul ve diğer birçok şehirden talep geldi. Sonunda, gezer sergiyi organize etmenin lojistiği o kadar yorucu hale geldi ki çift 2010 yılında Zagreb’de gerçek bir müze açmaya karar verdi ve Grubišić’e göre Hırvatistan’ın başkenti Zagreb’de en çok ziyaret edilen müze oldu.

Eğer bugün müzeyi ziyaret edecek olsaydınız, dört odadan oluşan 300 metrekarelik bir alana yayılmış 84 nesne bulacaksınız. Her üç yılda bir değişen nesneler, 4.000’den fazla koleksiyondan seçiliyor. Her gün, insan yaralarını anlatan değişik nesneler sergilenmekte. Objeler ve beraberindeki hikayeler o kadar çeşitlidir ki, bir hikaye yayı oluşturacak şekilde düzenlenmiştir. Bu yay, tebessüm ettirici, hafif hikayelerle başlar ve sonrasında biraz karmaşıklaşır. Grubišić, “Yapmaya çalıştığımız şey bu, çünkü herkesin ağlamaktan kaçtığı dünyada bir şeyi kolayca yapabilirsiniz” diyor.

Nesnelerin çoğu romantik ilişkilerin kalıntıları olsa da, bazıları aileseldir. Diğerleri ise öğrenci ve öğretmen arasındaki platonik bağ gibi şeyler. Çoğu durumda bir nesne, arkasında saklanan hikaye hakkında çok az ipucu verir. Göz alıcı nesnelere bazen iç açıcı olmayan hikayeler eşlik ederken, en ilginç hikayeler ise genellikle dikkat çekici olmayan nesnelere aittir.

Bazıları uzun ve itiraf içerirken, en iyileri genellikle kısa ve öz. Asıl duygusal yumruklar, birkaç kelimeden oluşuyor. “Birlikte basketbol oynadık. O dürüsttü, ben değildim. Bana kızları nasıl gördüğünden bahsediyordu ve içten içe beni öldürüyordu” diyor bir çift basketbol ayakkabısına eşlik eden notta. Berlin’den gelen eski baltanın yanında şöyle yazıyor: “14 günlük tatilde, her gün buradaki mobilyalardan birini parçaladım. Kalıntıları orada, içsel durumumun bir ifadesi olarak sakladım. Ne zaman onun odasını ruhum gibi doğranmış mobilyalarla gördüm, o kadar iyi hissettim.”

Ayrıca, websitelerinde farklı hikayelere de yer veriyorlar. Mesela, en trend hikayelerde Türkiye’den de hobby çikolata ile bir ‘son sevgililer günü‘ anısı yer alıyor. Müze içerisinde ise Türkiye’den gelen bir gelinlik bulunuyor. Damadın düğünden önceki gün beklenmedik şekilde ölmesi sonucu evlenemeyen Türk bir kadına ait olan gelinlik köşede duruyor.

Müzenin ziyaretçilere çekiciliği açık: Özgünlük ve röntgenci zevk. Nesneler arasında yürürken, manyetik çekme görevi gören bir çeşit mistik koku yaydıklarını hissettim. Onları bir müze alanında hikayeleriyle sunduklarından kendimi düşündüğümden daha yakın halde inceleyerek buldum. Ancak insanları hayatlarının parçalarını bu şekilde sergilemeye iten şey nedir sizce? Muhtemelen bazı insanlar, onlara yük gelen kurtulmak istedikleri şeyleri gönderiyor. Grubišić’e göre, “Ayrılıktan 20, 30 yıl sonra gelen nesneleri seviyorum. İnsanlar bunun hayattaki en güzel an olduğunu fark ediyorlar ve bir şekilde dünyayla paylaşmak istiyorlar.”

Peki Grubišić 13 yıl boyunca insan ilişkileri hakkında ne öğrenmiş olabilir? “Bu her zaman aldığım bir soru: Şimdi kendinizi bir uzman olarak görüyor musunuz? Hayır, daha az biliyorum! Çok, çok karmaşık, deneyimlerin çeşitliliği inanılmaz. Diyorlar ki, gerçek kurgudan daha garip… Bu burada kesinlikle doğru. ”

Kırık Kalpler Müzesi Ziyaret Bilgileri

Müzeye herkes katkıda bulunabilir. Eğer hikayenizin başkaları için iyi bir örnek olacağını düşünüyorsanız, katkıda bulunmaktan ve göndermek için çekinmeyin. Müze çalışma saatleri her gün 09:00 – 21:00 arası açıktır. Son giriş 20:30 (1 Ekim – 31 Mayıs) ve 09:00 – 22:30. Yaz döneminde son giriş 22:00 (1 Haziran – 30 Eylül) ve Zagreb’in Upper town gölgesinde bulunuyor. Kırık Kalpler Müzesi giriş ücretleri ise tam 40 Hırvatistan Kunası, öğrenci ve indirimli 30 Hırvatistan Kunası’dır.

Rayların ‘Bittiği’ Yer: Auschwitz-Birkenau Ölüm Kampı